Kupiłem na lotnisku w Miami na Florydzie gazetę, między innymi, dlatego, że na pierwszej stronie znalazł się artykuł i zdjęcie Lecha Wałęsy, wówczas jeszcze nieznanego człowieka i jego 16 punktów do rządu. Bylem zdania, że to doprowadzi tylko do tego, że go zamkną, odpowiednio wycisną, by już nigdy cos takiego nie mogło mu przyjść do głowy. Przecież on był przeciwko najjaśniejszemu polskiemu rządowi, przeciwko partii, która była przewodnią silą narodu.
W następnych dniach śledziłem z uwagą dalszego ciągu tej nierównej walki. I coraz częściej dziwiłem się, że nieznany Wałęsa, stawia czoła całemu rządowi, partii, komunizmowi.
Moje i milionów Polaków zdziwienie i myśl, „człowieku pomóc swemu krajowi i spróbuj przegonić komunizm, (konkretnie socjalizm) z Polski”.
A co media pisały o Wałęsie?
Lech Wałęsa (ur. 29 września 1943 w Popowie) – polski polityk i działacz związkowy, dysydent. Przywódca i bohater opozycji demo- kratycznej w okresie PRL, współzałożyciel i pierwszy przewodniczący NSZZ „Solidarność”. Laureat Pokojowej Nagrody Nobla w 1983. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1990–1995.
Podjąwszy w 1967 pracę jako elektryk w Stoczni Gdańskiej, został działaczem związkowym. W czasie wydarzeń grudnia 1970 wchodził w skład komitetu strajkowego stoczni. Za działalność związkową był niejednokrotnie represjonowany przez władze PRL – był poddawany inwigilacji, aresztowany, a w 1976 został zwolniony z pracy.
W sierpniu 1980 odegrał kluczową rolę w negocjacjach, które doprowadziły do zawarcia porozumień sierpniowych – przełomowej ugody między strajkującymi robotnikami i rządem. Był współzałożycielem ruchu związkowego „Solidarność”, a 17 września 1980 został wybrany na jego przewodniczącego. Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 i delegalizacji „Solidarności” został ponownie aresztowany, a następnie internowany. Władze PRL chciały skłonić go do współpracy i wykorzystać propagandowo w roli przewodniczącego kontrolowanej przez siebie, nowej „Solidarności”, jednak ten odmówił pertraktacji. Zwolniony z aresztu w listopadzie 1982, kontynuował działalność jako przywódca podziemnej „Solidarności” aż do końca lat 80.
W 1989 był jednym z kluczowych uczestników obrad Okrągłego Stołu, które doprowadziły do częściowo wolnych wyborów parlamentarnych w czerwcu 1989 i do wyłonienia rządu kierowanego przez „Solidarność”. Odegrał istotną rolę w transformacji ustrojowej Polski i jej przejściu od modelu tzw. bloku wschodniego do państwa liberalnego i wolnorynkowego, a także w zakończeniu zimnej wojny.
W wyborach w 1990 z powodzeniem kandydował na urząd Prezydenta RP, stając się pierwszym w historii prezydentem RP wybranym w wyborach powszechnych. Jego popularność osłabła, a rola w polskiej polityce istotnie zmniejszyła się po tym, jak z niewielką stratą przegrał wybory prezydenckie w 1995. Pozostał aktywny w sferze publicznej, zakładając w kolejnych latach Instytut Lecha Wałęsy, Chrześcijańską Demokrację III Rzeczypospolitej Polskiej i Forum Obywatelskie Chrześcijańska Demokracja.
Znany z dużej żywiołowości wystąpień, na przestrzeni lat wytworzył swój charakterystyczny wizerunek m.in. poprzez noszenie w klapie marynarki wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej, a także poprzez używanie specyficznych zwrotów językowych, które przeniknęły trwale do języka polskiego jako tzw. wałęsizmy. W 2013 Andrzej Wajda wyreżyserował poświęcony mu film biograficzny Wałęsa. Człowiek z nadziei. Po wyborach parlamentarnych w 2005 i w 2015 krytykował rządy Prawa i Sprawiedliwości, m.in. w obliczu kryzysu wokół Trybunału Konsty- tucyjnego w Polsce. Angażował się w szereg działań opozycji, w tym Komitetu Obrony Demokracji. Manifestował swoją niezgodę na działania będące w jego przekonaniu naruszaniem ładu konstytucyjnego.
Uznany za Człowieka Roku 1981 oraz za jednego ze 100 najważniejszych ludzi stulecia (1999) przez tygodnik „Time”. Za swoją działalność otrzymał szereg odznaczeń państwowych, m.in. Prezydencki Medal Wolności, Krzyż Wielki Orderu Łaźni oraz Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej. Otrzymał tytuły doctora honoris causa szeregu uczelni wyższych. Jego imieniem zostały nazwane ulice i place w różnych miejscach świata oraz port lotniczy w Gdańsku.
Od czasu przemian ustrojowych pojawiały się zarzuty, że Lech Wałęsa współpracował ze Służbą Bezpieczeństwa, organem policji politycznej w PRL. W 2017 ekspertyza sporządzona na potrzeby śledztwa prowadzonego przez Instytut Pamięci Narodowej wykazała na podstawie badania pisma ręcznego autentyczność dokumentów, w których Lech Wałęsa miał zgodzić się współpracować z SB (pojawiły się także opinie to kwestionujące). Sam Lech Wałęsa w szeregu wypowiedzi konsekwentnie zaprzeczał współpracy z SB. Kwestia współpracy Lecha Wałęsy ze służbami stała się przedmiotem sporu wśród historyków.
Lata 70. XX wieku
W grudniu 1970 był jednym z przywódców strajku w Stoczni Gdańskiej oraz członkiem komitetu strajkowego. W lutym 1971 wszedł w skład rady oddziałowej związku zawodowego metalowców oraz został społecznym inspektorem pracy, jednak po roku zrezygnował z tej funkcji. Brał udział w rozmowach pracowników Stoczni Gdańskiej z I sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem. W 1976 został zwolniony z pracy za publiczną krytykę koncesjonowanych organizacji związkowych. W maju 1976 został zatrudniony jako elektromechanik w Zakładzie Remontowym Maszyn Budowlanych ZREMB w Gdańsku.
W połowie 1977 został członkiem redakcji „Robotnika Wybrzeża”, współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR”. W 1978 zaangażował się w działalność Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Na początku 1979 został zwolniony z pracy w ZREMB za krytykę organizacji zawodowych i naruszenie obowiązków pracowniczych, a maju 1979 podjął pracę w Zakładzie Robót Elektrycznych Elektromontaż w Gdańsku.
W latach 70. był przesłuchiwany i zatrzymywany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.
Pierwsza „Solidarność”
W sierpniu 1980 brał udział w organizowaniu zaplanowanego przez Bogdana Borusewicza strajku w Stoczni Gdańskiej. 14 sierpnia dołączył do inicjujących w tym zakładzie protest Jerzego Borowczaka, Bogdana Felskiego i Ludwika Prądzyńskiego. Po przemówieniu do dyrektora Stoczni Gdańskiej Klemensa Gniecha, w którym przypomniał o swoim zwolnieniu, wszedł w skład komitetu strajkowego, a następnie stanął na jego czele. Po tym, jak władze zgodziły się na główne postulaty (podwyższenie pensji, a także na tablicę upamiętniającą ofiary wydarzeń grudniowych i przywrócenie zwolnionych pracowników), ogłosił przegłosowaną decyzję komitetu strajkowego o zakończeniu protestu. Jeszcze tego samego dnia, po konsultacji m.in. z przedstawicielami innych zakładów pracy, ogłosił strajk solidarnościowy, a następnego został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 31 sierpnia 1980 z ramienia MKS podpisał z delegacją rządową pod przewodnictwem wicepremiera Mieczysława Jagielskiego gdańskie porozumienia sierpniowe. Podpis złożył charakterystycznym dużym długopisem z wizerunkiem papieża Jana Pawła II
Z początkiem września został przewodniczącym nowo utworzonego Międzynarodowego Komitetu Założycielskiego Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych. 17 września 1980 stanął na czele Krajowej Komisji Porozumiewawczej, organu koordynującego założonego na bazie MKS ogólnopolskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W 1981 został wybrany najpierw na przewodniczącego zarządu Regionu Gdańskiego, a następnie – na pierwszym Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku – na pierwszego przewodniczącego NSZZ „S”, otrzymując już w pierwszej turze 55,2% głosów i pokonując tym samym Andrzeja Gwiazdę, Mariana Jurczyka i Jana Rulewskiego. Prowadzony w latach 1980–1981 przez Wałęsę związek zawodowy przekształcił się w masowy ruch społeczno-polityczny, liczący w szczytowym okresie około 10 mln członków, wokół którego powstawały organizacje satelickie, m.in. NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność” i Niezależne Zrzeszenie Studentów.
Internowanie i Nagroda Nobla
13 grudnia 1981 gen. Wojciech Jaruzelski wprowadził stan wojenny. W nocy tego dnia decyzję nakazującą wyjazd do Warszawy, przekazaną do Gdańska przez Mieczysława Rakowskiego, ogłosili Wałęsie w jego mieszkaniu wojewoda gdański Jerzy Kołodziejski i I sekretarz komitetu wojewódzkiego PZPR Tadeusz Fiszbach. Pierwszego dnia stanu wojennego, w godzinach wieczornych, za zgodą władz, z Wałęsą spotkali się przedstawiciele Kościoła w osobach arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego i księdza Alojzego Orszulika. Władze chciały wykorzystać Wałęsę jako szyld nowej „Solidarności” pod kontrolą SB, jednak odmówił on z nimi rozmów. Przewodniczącego zdelegalizowanej NSZZ „S” przewieziono najpierw do ośrodka rządowego w Chylicach, później osadzono w Otwocku Wielkim, a 11 maja 1982 – w Arłamowie. Decyzję o internowaniu datowano na dzień 26 stycznia 1982. 14 listopada 1982 został zwolniony z aresztu domowego, o czym ostatecznie przesądziła opinia gen. Czesława Kiszczaka, który z upoważnienia gen. Wojciecha Jaruzelskiego prowadził rozmowy z Wałęsą podczas jego internowania.
Od czasu zwolnienia przez kolejne lata objęty był dozorem milicyjnym i inwigilowany przez funkcjonariuszy służb specjalnych Władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej traktowały go jako „osobę prywatną” Do końca lat 80. pozostawał przywódcą zdelegalizowanej NSZZ „S”. Utrzymywał liczne kontakty z zakonspirowanymi strukturami związku, m.in. już w kwietniu 1983 spotkał się z przedstawicielami Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W tym czasie powrócił także do pracy jako elektryk w Stoczni Gdańskiej[.
5 października 1983 Komitet Noblowski ogłosił decyzję o przyznaniu mu Pokojowej Nagrody Nobla. W uzasadnieniu wskazano m.in.: (…) wkład Lecha Wałęsy ma kluczowe znaczenie dla pracy w celu utwierdzenia wolności organizowania się we wszystkich krajach (…) jest czymś więcej niż wewnętrzną sprawą polską. Solidarność, którą głosi, bierze się właśnie z myśli, że człowiek jest cząstką ludzkości. (…) Kiedy dzisiaj wręczamy Pokojową Nagrodę Nobla Lechowi Wałęsie, pragniemy, ażeby była ona nie tylko uhonorowaniem, ale także wyrazem wdzięczności za odwagę wyboru drogi pokojowej
Wałęsa nie zdecydował się na wyjazd na galę wręczenia nagrody do Oslo w obawie przed problemami z powrotem do kraju. Nagrodę w jego imieniu odebrała żona Danuta wraz z 13-letnim wówczas synem Bogdanem, a przemówienie laureata odczytał Bohdan Cywiński
10 października 1986 zaapelował do władz Stanów Zjednoczonych o zniesienie sankcji gospodarczych nałożonych na Polskę po wprowadzeniu stanu wojennego. 18 października Kazimierz Barcikowski i Stanisław Ciosek spotkali się z przedstawicielami środowisk katolickich Andrzejem Święcickim, Jerzym Turowiczem i Andrzejem Wielowieyskim, a tematem ich rozmowy była m.in. propozycja władz, by Wałęsa wszedł do Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa (przewodniczącym RP był Wojciech Jaruzelski). Inicjatywa nie odniosła sukcesu W listopadzie 1986 współtworzył jawną Tymczasową Radę NSZZ „Solidarność”, a w październiku 1987 stanął na czele nowo utworzonej, półlegalnej Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”.
Lech Wałęsa i 41. prezydent Stanów Zjednoczonych, George H.W. Bush w lipcu 1989
W 1988 brał udział w organizowaniu strajku w Stoczni Gdańskiej który doprowadził do rozmów robotników z rządem. Wałęsa był współtwórcą porozumień Okrągłego Stołu, czyli nieformalnym przywódcą tzw. społecznej części uczestników tych rozmów i oficjalnie jej głównym koordynatorem. 31 sierpnia 1988 podczas spotkania z generałem Czesławem Kiszczakiem osiągnął porozumienie w sprawie rozpoczęcia obrad rządu z opozycją w zamian za wygaszenie zorganizowanej przez „Solidarność” fali strajków. Był też współzałożycielem utworzonego w grudniu 1988 Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność”.
Rozmowy Okrągłego Stołu trwały od 6 lutego do 5 kwietnia 1989, w ich wyniku możliwa była zmiana Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i przeprowadzenie częściowo wolnych wyborów parlamentarnych w Polsce. Wybory odbyły się 4 czerwca 1989, Komitet Obywatelski zdobył 99 ze 100 mandatów w Senacie i wszystkie z 35% pochodzących z wolnego wyboru miejsc w Sejmie.
W sierpniu 1989 zorganizował spotkanie z przewodniczącymi Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i Stronnictwa Demokratycznego, zawiązując w Sejmie koalicję, która utworzyła następnie rząd Tadeusza Mazowieckiego, pierwszy niekomunistyczny rząd w powojennej Polsce[
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.
17 września 1990 zgłosił swoją kandydaturę na urząd Prezydenta RP. W przeprowadzonych w dwóch turach w listopadzie i grudniu 1990 wyborach powszechnych wybrany został na ten urząd, zdobywając w drugiej turze 74,25% głosów przy frekwencji wynoszącej 53,39% osób uprawnionych do głosowana 22 grudnia złożył przed Zgromadzeniem Narodowym przysięgę prezydencką:
„Obejmując urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, przysięgam uroczyście Narodowi Polskiemu, że postanowieniom Konstytucji wierności dochowam, będę strzegł niezłomnie godności Narodu, suwerenności i bezpieczeństwa państwa. Przysięgam, że dobro Ojczyzny oraz pomyślność obywateli będą dla mnie zawsze najwyższym nakazem. Tak mi dopomóż Bóg.”
W dniach 4–6 lutego 1991 odwiedził Watykan i Włochy, gdzie spotkał się z przedstawicielami krajów. 15 lutego w Wyszehradzie rozmawiał z prezydentem Czechosłowacji i premierem Węgier. W marcu jako nowo wybrany prezydent III Rzeczypospolitej spotkał się z działaczami oraz przywódcami Kongresu Polonii Amerykańskiej w Waszyngtonie, Chicago i wielu innych centrach licznej ludności polskiej. 22 maja jako pierwszy w historii prezydent Polski złożył wizytę w utworzonym po II wojnie światowej Izraelu.
4 lutego 1992 był w Strasburgu z wizytą w Radzie Europy. W marcu, w czasie wizyty w Niemczech, wysunął dla państw Europy Środkowej alternatywną wobec Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej koncepcję NATO-bis i EWG-bis. W maju 1992 miał podpisać w Moskwie układ wycofujący wojska Układu Warszawskiego z Polski, umożliwiający jednak Rosjanom zakładanie w bazach polsko-rosyjskich spółek mieszanych (warunek ten odrzucony został sprzeciwem rządu Jana Olszewskiego)[. Ostateczna wersja umowy wspominała o „podejmowaniu działań na rzecz współpracy”. Kilkanaście dni później, w kilka godzin po opublikowaniu tak zwanej listy Macierewicza, aktywnie przyczynił się do przyspieszenia odwołania rządu Jana Olszewskiego. W październiku tego samego roku podpisał Małą Konstytucję.
W 1993 był inicjatorem założenia Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform. W maju tego samego roku rozwiązał Sejm i Senat wskutek uchwa- lenia wotum nieufności dla rządu Hanny Suchockiej.
Przegrał obie tury wyborów prezydenckich, przeprowadzonych 5 i 19 listopada 1995, z Aleksandrem Kwaśniewskim. Urząd prezydenta sprawował do 22 grudnia 1995.
Działalność po prezydenturze
Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski podczas obchodów 25-lecia NSZZ „Solidarność”
W grudniu 1995 otworzył fundację – Instytut Lecha Wałęsy. W 1997 utworzył partię polityczną Chrześcijańska Demokracja III Rzeczypospolitej Polskiej i został jej przewodniczącym. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku ChDRP startowała z list Akcji Wyborczej Solidarność, która odniosła zwycięstwo (część członków ChDRP uzyskała mandaty, większość z nich wkrótce opuściła partię). W późniejszym okresie krytycznie oceniał pracę AWS.
W 2000 przegrał wybory prezydenckie, otrzymując śladowe poparcie (1,01% głosów, dało to siódme miejsce spośród 12 kandydatów), po którym ogłosił ostateczne odejście na polityczną emeryturę. Ustąpił wówczas z funkcji szefa ChDRP, zostając honorowym przewodniczącym partii. W 2001 w jej imieniu zawarł porozumienie z liderem partii Forum Obywatelskie Januszem Tomaszewskim, powołując komitet Forum Obywatelskie Chrześcijańska Demokracja, który w wyborach parlamentarnych w tym samym roku wystawił kandydatów do Senatu (do Sejmu członkowie ChDRP startowali głównie z list Platformy Obywatelskiej), a Wałęsa przewodził mu honorowo. W 2003 ChDRP została wykreślona z rejestru, jednak w 2004 z wniosku m.in. Wałęsy została zarejestrowana ponownie i wystartowała do Parlamentu Europejskiego z list Narodowego Komitetu Wyborczego Wyborców, kierowanego przez Macieja Płażyńskiego (z ramienia tego komitetu startował także syn Lecha Wałęsy, Jarosław).
Podczas uroczystego otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 w Salt Lake City reprezentował Europę, niosąc flagę olimpijską u boku ławnych przedstawicieli pozostałych kontynentów.
W czerwcu 2004 otrzymał Dyplom Specjalny Ministerstwa Spraw Zagranicznych za „wybitne zasługi dla promocji Polski w świecie”, a także – jako pełnomocnik prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego – reprezentował władze polskie na pogrzebie byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Ronalda Reagana. Pod koniec 2004 poparł publicznie pomarańczową rewolucję na Ukrainie i uczestniczył w mediacjach pomiędzy skłóconymi stronami – obozem Wiktora Juszczenki i Wiktora Janukowycza.
Od 2004 funkcjonuje Stowarzyszenie im. Lecha Wałęsy.
W lutym 2005 napisał list otwarty na temat Radia Maryja, w którym oskarżył redakcję rozgłośni o spiskowe teorie na temat III RP, antysemityzm i ksenofobię. Bodźcem do tego działania stało się oskarżenie Wałęsy na antenie rozgłośni o współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa pod pseudonimem „Bolek”, z powodu której atakowany był ze strony niektórych środowisk prawicy.
Lech Wałęsa otrzymujący Statuę Wolności od Bogdana Węgrzynka podczas Parady Pułaskiego, Manhattan (2005)
W 2005 początkowo przychylnie odnosił się do planów powstania Partii Demokratycznej, jednak ostatecznie ogłosił poparcie dla Platformy Obywatelskiej i kandydatury Donalda Tuska w wyborach prezydenckich. Popierał PO także w każdych kolejnych wyborach; od 2005 do partii tej należy jego syn Jarosław (w latach 2005–2009 i od 2019 poseł na Sejm, od 2009 do 2019 eurodeputowany).
W kwietniu 2005 na zaproszenie prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego wziął udział w delegacji władz polskich na pogrzebie papieża Jana Pawła II. Wówczas z inicjatywy Tadeusza Mazowieckiego doszło do pierwszej od czasu wyborów z 1995 rozmowy obu prezydentów i gestu pojednania między nimi.
16 listopada 2005 uzyskał decyzją Instytutu Pamięci Narodowej status pokrzywdzonego przez służby bezpieczeństwa PRL i zapowiedział walkę na drodze sądowej z osobami oskarżającymi go o działalność agenturalną.
22 sierpnia 2006 zapowiedział wystąpienie z „Solidarności”, gdyż uznał, że związek pod przewodnictwem Janusza Śniadka za bardzo zaangażował się w poparcie Prawa i Sprawiedliwości i braci Kaczyńskich. Decyzję rozważał już w 2005, kiedy polecił opłacenie składek członkowskich tylko do końca roku (składki opłacał wówczas w jego imieniu Jerzy Borowczak). Formalnie pozostał członkiem związku, będąc jedynie zawieszonym w prawach].
11 czerwca 2007 Sąd Okręgowy w Gdańsku orzekł, iż Lech Wałęsa naruszył dobra osobiste Krzysztofa Wyszkowskiego, nazywając go m.in. „małpą z brzytwą”, „wariatem” i „chorym debilem”. 19 czerwca 2007 na swojej stronie internetowej napisał komentarz, w którym nazwał ówczesnego prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego „s...synem”, zaś w programie publicystycznym Kropka nad i na antenie telewizji TVN24 podtrzymał to zdanie. 24 września 2008 Sąd Okręgowy w Gdańsku podtrzymał wyrok z 11 czerwca 2007, iż Wałęsa naruszył dobra osobiste Wyszkowskiego. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w marcu 2011 prawomocnie orzekł, że Krzysztof Wyszkowski ma przeprosić byłego prezydenta za wypowiedź w telewizji z 16 listopada 2005, w której nazwał Lecha Wałęsę tajnym współpracownikiem SB o pseudonimie „Bolek”. W kwietniu 2021 Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego (której niezawisłość i bezstronność zanegował Europejski Trybunał Praw Człowieka uchyliła ten wyrok.
Lech Wałęsa (pierwszy z prawej) podczas uroczystości zaprzysiężenia Bronisława Komorowskiego przed Zgromadzeniem Narodowym (2010)
W październiku 2008 przy poparciu rządu Donalda Tuska, pomimo sprzeciwu prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, został członkiem nowo utworzonej 12-osobowej grupy refleksyjnej Unii Europejskiej, określanej jako „Rada Mędrców”. Grupa, której powołanie zaproponował prezydent Francji Nicolas Sarkozy, miała się zająć rozpatrywaniem fundamentalnych zagadnień wymagających zmian i decyzji politycznych w niedalekiej przyszłości, w tym globalizacją, zmianami klimatycznymi, imigracją, rynkiem pracy.
W wyborach prezydenckich w 2010 poparł Bronisława Komorowskiego (uczynił to także wcześniej w wewnętrznych prawyborach w PO).
16 maja 2012 w wywiadzie dla Radia ZET wyraził opinię, że premier Donald Tusk powinien zastosować siłowe rozwiązania wobec związkowców z NSZZ „Solidarność” protestujących przeciwko reformie systemu emerytalnego, powiedział: Gdybym był Tuskiem, kazałbym pałować Solidarność. Sam bym spałował Dudę[81]. Wyjaśnił potem, że chciał tą wypowiedzią spowodować u działaczy związku refleksję, aby później nie zakłócili przebiegu rozgrywanych w Polsce piłkarskich mistrzostw Euro 2012, nie będąc faktycznie zwolennikiem używania pałek policyjnych wobec związkowców. W 2014 zapowiedział wspieranie inicjatyw „Solidarności”, które będą pozytywnie przez niego oceniane.
Od 2014 przyznawana jest Nagroda Solidarności, nosząca imię Lecha Wałęsy.
10 listopada 2015 pojawił się na konferencji założonej przez siebie partii ChDRP, zapowiadającej reaktywację jej działalności. Powołał też wiceprzewodniczących i rzecznika ugrupowania. Partia nie podjęła jednak ponownie szerszej działalności. W 2016 nawiązał bliską współpracę z PO i Unią Europejskich Demokratów.
Po wyborach parlamentarnych w 2015 krytykował rządy Prawa i Sprawiedliwości, m.in. w obliczu kryzysu wokół Trybunału Konstytucyjnego w Polsce. Angażował się w szereg działań ugrupowań opozycyjnych, w tym Komitetu Obrony Demokracji. Manifestował swoją niezgodę na działania będące w jego przekonaniu naruszaniem ładu konstytucyjnego.
Od 2016 biuro byłego prezydenta znajduje się w gmachu Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku.
W latach 2016–2018 odbywał cykl spotkań otwartych w polskich miastach pod nazwą „Porozmawiajmy o Polsce”, współorganizowanych przez Komitet Obrony Demokracji.
W latach 2017–2019 funkcjonowała Fundacja im. Lecha Wałęsy, jej prezesem był Krzysztof Pusz.
W 2018 utworzono „LW spółka z o. o”, która koordynuje komercyjną aktywność Lecha Wałęsy (w tym wyjazdy zagraniczne i misje dyplomatyczne). Jej prezesem jest Adam Domiński, bliski współpracownik Lecha Wałęsy.
23 czerwca 2018 reaktywował Komitet Obywatelski, mający na celu działanie na rzecz rzetelności przeprowadzenia wyborów mających się odbyć w Polsce w latach 2018–2019. W jego skład weszło kilkadziesiąt osób: byli i obecni politycy (głównie byli działacze opozycji w PRL, jak również przedstawiciele PO, Nowoczesnej, UED, SD i stowarzyszenia Dom Wszystkich Polska oraz byli lewicowi marszałkowie Sejmu), a także osoby związane z nauką i kulturą, prawnicy oraz duchowni.
Ordery i odznaczenia
Lech Wałęsa z tytułu wyboru na urząd Prezydenta RP stał się kawalerem, wielkim mistrzem orderu i przewodniczącym kapituł Orderu Orła Białego oraz Orderu Odrodzenia Polski.
Został także uhonorowany m.in. następującymi orderami i odznaczeniami zagranicznymi:
- 1989: wenezuelski Krzyż Wielki Orderu Francisco de Miranda
- 1989: amerykański Prezydencki Medal Wolności
- 1989: filadelfijski Medal Wolności
- 1991: papieski Złoty Łańcuch Orderu Piusa IX[93]
- 1991: belgijska Wielka Wstęga Orderu Leopolda
- 1991: brytyjski Krzyż Wielki Orderu Łaźni
- 1991: francuski Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej[94]
- 1991: włoski Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki[95]
- 1993: szwedzki Order Serafinów
- 1993: duński Order Słonia[96]
- 1993: fiński Krzyż Wielki Orderu Białej Róży[97]
- 1993: portugalski Wielki Łańcuch Orderu Wolności[98]
- 1994: portugalski Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka[98][99]
- 1994: węgierski Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki
- 1994: turecki Order Państwa[100]
- 1995: brazylijski Krzyż Wielki Orderu Krzyża Południa[101]
- 1995: norweski Krzyż Wielki Orderu Św. Olafa
- 1999: amerykański Medal Wolności od National Endowment for Democracy[102]
- 1999: Międzynarodowa Nagroda Wolności
- 1999: czeski Order Lwa BiałegoI Klasy[103]
- 2001: dominikański Krzyż Wielki ze Złotą Gwiazdą Orderu Krzysztofa Kolumba
- 2005: ukraiński Order Księcia Jarosława MądregoII stopnia[104]
- 2006: estoński Krzyż Wielki Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej[105][106]
- 2008: odznaka honorowa Gwiazda Millenium Litwy[107]
- 2010: portugalski Krzyż Wielki Orderu Skrzydła św. Michała[108]
- 2014: rumuński Krzyż Wielki Orderu Korony(domowy)[109]
- holenderski Order Lwa Niderlandzkiego
- niemiecki Order Zasługi
- chilijski Krzyż Wielki Orderu Zasługi
- Medal UNESCO
- Medal Republiki Urugwaju.
Wyróżnienia i nagrody
Doktoraty honoris causa
(1981) Alliance College,
(1981) Uniwersytetu Columbia,
(1981) Katolickiego Uniwersytetu w Lowanium,
(1981) Providence College (w Providence),
(1982) MacMurray College (w Jacksonville),
(1982) Uniwersytetu Notre Dame,
(1982) Université Paris 8 Vincennes–Saint-Denis,
(1982) Uniwersytetu Seton Hall (w South Orange),
(1983) Uniwersytetu Paryskiego,
(1983) Uniwersytetu Harvarda,
(1984) Uniwersytetu Fordham,
(1984) Uniwersytetu w Dundee (Szkocja),
(1989) Uniwersytetu McMastera,
(1989) Uniwersytetu Simona Frasera,
(1990) Uniwersytetu Gdańskiego,
(1990) Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu,
(1996) Uniwersytetu Connecticut,
(1996) Universidad Anáhuac México Sur (w Meksyku),
(1997) Universidad del Salvador (w Buenos Aires),
(1997) Uniwersytetu w Mendozie (Argentyna),
(1997) Uniwersytetu Meiji (w Tokio),
(1997, prof. hon.) Uniwersytetu Koreańskiego (w Seulu), (
1998) Westminster College (w Fulton),
(1998) Uniwersytetu Lynnów (w Boca Raton),
(1999) Uniwersytetu Gannona (w Erie),
(1999) Uniwersytetu Hawajskiego
(2000) Lewis and Clark College (w Portland),
(2000) Middlebury College (w Middlebury),
(2001) Pontificia Universidad Católica Madre y Maestra (w Santiago de los Caballeros),
(2001) Uniwersytetu Świętego Ambrożego (w Davenport),
(2001) Ramapo College of New Jersey (w Mahwah),
(2002) Uniwersytetu Karoliny Północnej w Charlotte,
(2005) Uniwersytetu Quebecu w Trois-Rivières,
2011) Uniwersytetu Europejskiego w Madrycie,
(2011) Uniwersytetu Opolskiego,
(2018) Uniwersytetu Césara Vallejo (w Trujillo),
(2022) New England College (w Henniker)[
Honorowe obywatelstwa
(2005) Brzeg Dolny[126],
(2005) Kościerzyna[128],
(2008) Zielona Góra[131],
(2008) Zduńska Wola[133],
(2010) Ustrzyki Dolne[138],
(2010) województwo kujawsko-pomorskie[139],
(2013) gmina Brudzeń Duży[141],
Pozostałe
Jako pierwszy Polak zdobył w 1981 tytuł Człowieka Roku magazynu „Time”. W 1991 z rąk królowej brytyjskiej Elżbiety II otrzymał godność Honorowego Członka Orderu Łaźni (Honorary Member of the Most Honourable Order of the Bath; obywatele brytyjscy otrzymują przy nadaniu tego orderu osobiste szlachectwo, ale nie odnosi się to do cudzoziemców).
Za „działalność dla dobra publicznego, dobrosąsiedzkich stosunków i pokoju” został odznaczony Komandorią Missio Reconciliationis przyznaną przez Zarząd Krajowy Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Społecznego „Misja Pojednania” (powołanego w wyniku historycznego spotkania i pojednania się w 1993 obrońców Westerplatte i marynarzy z pancernika Schleswig-Holstein). W 1993 z okazji udekorowania szwedzkim odznaczeniem – Orderem Królewskim Serafinów nadano mu herb mający zastosowanie wyłącznie do celów orderowych.
10 lutego 1995 wyróżniony został Pierścieniem Hallera, nagrodą przyznawaną przez Ligę Morską. Również w 1995 otrzymał tytuł Człowiek Roku tygodnika „Wprost”.
17 lipca 1996 wyróżniony został honorowym tytułem Przyjaciel Ludzi Bezdomnych, nadawanym przez twórcę Monaru – Marka Kotańskiego. Jest także laureatem statuetki Nagrody Humanitarnej VICTORIA, którą odebrał w świdnickiej katedrze, a także Nagrody Kisiela w 2005 oraz nagrody Galileo 2000 (w 2007)[. Otrzymał tytuł „Człowieka Roku” 2004 Forum Ekonomicznego.
W 2005 otrzymał Nagrodę Specjalną Zarządu Konfederacji Lewiatan, przyznawaną osobom wybitnie zasłużonym na polu kultury, polityki, nauki, życia publicznego i gospodarki[149]. W 2007 został dożywotnim członkiem FOSE – Przyjaciele Skautingu w Europie. Oficjalnego przyjęcia do FOSE dokonał Jørgen Rasmussen, prezes Europejskiej Fundacji Skautowej[150]. Również w 2007 otrzymał Medal Wolności im. Jana Karskiego za „kluczową rolę w ruchu niepodległościowym, który doprowadził do upadku komunizmu w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej”.
W 2008 otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Województwa Warmińsko-Mazurskiego (nr 129). 8 kwietnia 2008 – jako pierwszemu – Rada Polskiej Fundacji Katyńskiej nadała mu Medal Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej.
14 kwietnia 2008 podczas spotkania z mieszkańcami Oliwy w sali Gimnazjum nr 23 został uhonorowany „Oliwskim Paszportem” przez grupę inicjatywną powołania Rady Osiedla w Oliwie „Rada Oliwy”.
9 czerwca 2009 otrzymał Medal im. Ernsta Reutera, będący najwyższym odznaczeniem miasta Berlina dla osobistości, które w szczególny sposób angażowały się na rzecz demokracji i praw człowieka.
Tablica upamiętniająca Lecha Wałęsę przy ulicy Długie Pobrzeże w Gdańsku (nad brzegiem Motławy, obok Zielonej Bramy)
W 2011 został wyróżniony nadanym przez Zarząd Główny Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych Kombatanckim Krzyżem Pamiątkowym „Zwycięzcom” w „uznaniu zasług wniesionych na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości”. W tym samym roku otrzymał także za „życiowe poświęcenie sprawom wolności” nagrodę im. Ronalda Reagana (Ronald Reagan Centennial Freedom Award). Gratulacje laureatowi przekazała wdowa po byłym prezydencie USA, Nancy Reaga].
11 lutego 2011 został uhonorowany nadaniem imienia tulipanom „Lech Wałęsa”, które zostały wyhodowane przez Marax Tulips VOF z siedzibą Hem w Holandii i wpisane przez Królewskie Stowarzyszenie Hodowców Cebul Kwiatowych do Międzynarodowego Rejestru Hodowców Tulipanów.
10 września 2012 w uznaniu wybitnych zasług zarząd Stowarzyszenia Kucharzy Polskich z Gdańska[157] przyznał Lechowi Wałęsie legitymację nr 1 i honorowe członkostwo SKP[158][159][160].
Pierwszy terminal portu lotniczego im. Lecha Wałęsy w Gdańsku (2009)
Został laureatem specjalnej Międzynarodowej Nagrody Al-Idrisi.
Upamiętnienie
W Gdańsku od 2004 działa port lotniczy im. Lecha Wałęsy. Place i ulice Lecha Wałęsy znajdują się w Stanach Zjednoczonych (w Glen Cove, w Kanadzie (Mississauga) i Francji (Arras, Fréjus, Le Kremlin-Bicêtre, Nicea, oraz Rosny-sous-Bois). Ponadto jest patronem ronda w Gnieźnie, ulicy we wsi Zgorzałe na Kaszubach (od 2009) i szkoły w Toronto. 19 marca 2008 został wyróżniony odwzorowaniem w granicie podpisu w nawierzchnię ulicy Długiej w Bydgoszczy (tzw. bydgoskie autografy). 5 czerwca 2009 został uhonorowany pomnikiem w Alei Polskich Noblistów w Parku Natury w Odolanowie.
Poczta Polska trzykrotnie wyemitowała znaczki z wizerunkiem Wałęsy: w 1990 dla upamiętnienia przyznania mu Pokojowej Nagrody Nobla w 2001 w serii znaczków „Polskie Milenium” uwieczniono składanie przysięgi prezydenckiej w Sejmie oraz w 2013, w 70. rocznicę jego urodzin[.
W tym roku świętowano 42 rocznicę powstania SOLIDARNOSCI, mówiono o różnych sprawach ale ani jedna osoba w TVP nie wspomniała cokolwiek o Wałęsie. Kaczynki zrobił wszystko, by zapomnieć o Wałęsie i w to miejsce wepchnąć nazwisko swego brata Lecha Kaczyńskiego.
W uroczystościach 42. rocznicy podpisania sierpniowych, które odbyły się w Gdańsku, zabrakło Lecha Wałęsy. "Jest największym symbolem tych uroczystości. On zbierał tutaj ludzi" - powiedziała wicemarszałek Sejmu Małgorzata Kidawa-Błońska (PO) w środę po złożeniu wieńców na Placu Solidarności.
42 lat temu o godz. 17 w sali BHP Stoczni Gdańskiej podpisane zostało porozumienie między Komisją Rządową a Międzyzakładowym Komitetem Strajkowym, reprezentującym ponad 700 zakładów z całej Polski; delegacja rządowa zgodziła się m.in. na utworzenie nowych, niezależnych, samorządnych związków zawodowych, prawo do strajku, budowę pomnika ofiar Grudnia 1970, transmisje niedzielnych mszy św. w Polskim Radiu i ograniczenie cenzury; przyjęto też zapis, że nowe związki zawodowe uznają kierowniczą rolę PZPR w państwie; uroczystość podpisania porozumienia transmitowała TVP. Porozumienie, które podpisali przewodniczący MKS Lech Wałęsa i wicepremier Mieczysław Jagielski, w konsekwencji doprowadziło do powstania NSZZ "Solidarność" - pierwszej w krajach komunistycznych, niezależnej od władz, legalnej organizacji związkowej.
Zamiast Lecha Wałęsy przybyła Danuta Wałęsa: Nie o taką Polskę walczyłam i nie o takiej Polsce marzyłam. Często nie zgadzałam się z moim mężem, ale co do sztandaru Solidarności muszę się z nim zgodzić" - mówiła Danuta Wałęsa przed Stocznią Gdańską w rocznicę Porozumień Sierpniowych.
To jest druga komuna, która nie powinna dojść do władzy! – powiedziała, wywołując owacje zebranych. Żona Lecha Wałęsy dodała: - Jak zwyciężyliśmy w 80' i 89' roku, powinniśmy zachować się z godnością. Teraz rząd zniszczył Solidarność i chce wygumkować Wałęsę.
Pierwsza dama nie szczędziła także ostrej krytyki pod adresem obecnych władz związku zawodowego. – To są złodzieje, którzy ukradli nam naszą Solidarność – oceniła, wywołując aplauz.
Moim marzeniem i myślę, że wielu z nas, jest czas rozliczenia tych, co teraz rządzą. Moim zdaniem to jest druga komuna. To ludzie, którzy nie powinni być u władzy - stwierdziła. Z chwilą, gdy rząd odciął się od narodu, nie ma zrozumienia – dodała. Rząd nie wie, ile kosztuje chleb, mleko – wytknęła. - Rządzą nami jeden malutki z Warszawy i drugi z Torunia - zakończyła.
Cały świat chyli czoła przed dokonaniami Lecha Wałęsy, jedynie Kaczyński, który zrobił doktorat na temat marksizmu i leninizmu wraz z PiS-m jest przeciw.
- Wałęsa jest groźny dla Kaczyńskiego, bo jest ikoną opozycji i może się przekładać na porażkę wyborczą PiS-u - stwierdził profesor Antoni Dudek, politolog z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Lech Wałęsa był wybranym na zjeździe przewodniczącym Solidarności, czołowym przedstawicielem Solidarności w Polsce i znanym na całym świecie, a Jarosław Kaczyński był szeregowym członkiem Solidarności z Warszawy - wskazał historyk.
Kaczyński w czasie wywiadu opowiedział Grabowskiemu nie tylko o swojej codzienności, ale też o roli, jaką odgrywał w latach 80. "Pozycja polityczna moja była w zasadzie żadna" - przyznał.
Przypomnijmy, Jarosława Kaczyński był szefem Kancelarii Prezydenta Wałęsy od 22 grudnia 1990 do 31 października 1991 roku. Lech Kaczyński od 12 marca 1991 do 31 października 1991 zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa, nadzorującego prace Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Już wcześniej Wałęsa zarzucał braciom, że szukali „kwitów” aby szantażować byłego prezydenta, zamiast zajmować się pracą. „Braci Kaczyńskich wyrzuciłem z Kancelarii Prezydenckiej, dlatego ze trzymali agentów a ci im wybierali możliwe haki. Po wyrzuceniu byli załatwieni”
„Zaczęli tymi i innymi hakami, pomówieniami publicznie złośliwie mnie okadzać. Podałem sprawę do sądu, wygrałem dając nauczkę. Kiedy Kaczyński został rezydentem publicznie mnie zaczął pomawiać. Wezwałem do opamiętania i przeproszenia zapowiadając, że znowu zmusza go sądownie do milczenia. Nie zdążyłem, zmarł w Smoleńsku. Wszystkie sprawy sądowe wygrałem” - kontynuował były prezydent.
Kaczynki to osoba o wyjątkowej złośliwości, mściwa i wrogo nastawiona przeciw wszystkim, którzy nie zgadzają się z jego myśleniem. Skłócił rodaków i doprowadził do pogorszenia stosunków z innymi krajami, szczególnie z najbliższym sąsiadem Niemcami.
W najnowszym podręczniku dla szkol licealnych „Historia i teraźniejszość lata 1945-1979” jest zdjecie prezydenta Andrzeja Dudy, który w 1979 roku miał 7 lat i zdjecie teraźniejszego rzadu PiS z Kaczyńskim i Morawieckim, Walesy tam nie ma.
Komentarze